" خیر است ان شاءالله، به امید خدا، اگر خدا بخواهد و الخ " یک سری اش این مدلی است.
" مخلصیم، چاکریم، ارادت داریم، عزیز دلی، آقایی، بزرگی، در خدمتیم و الخ " یک سری دیگر هم به این صورت.
" بفرمایید، منزل خودتونه، متعلق به شماست و الخ " این هم یک مدلش.
" قربان شما، قربونتون برم، بمیرم برات، فدات شم الهی، قربونت بشم و الخ " این مدلش هم که بیشتر مال جنس دوم است.
ننوشته پیداست که چه می خواهم بگویم؛ ریاکاری آن هم در احمقانه ترین مدلش. اگر برای مافوق و رئیس و امثالهم کج بشویم و چرت و پرت هایی مثل بالا بگوییم، یک جوری می شود با طمع کاری ذاتی انسان توجیهش کرد و اراده های معطوف به قدرت و ثروت و شهوت و شهرت و امثالهم را دلیل آورد هر چند این بسیار کثیف است و فتنه انگیز!
بین آدم های معمولی چرا این همه تعارف و تمنا جاری و ساری است؟ این همه دروغ گویی برای چیست؟ چه مرضی ما را در بر گرفته؟ کدام مسیر ما را به این آشغال دانی رهنمون شده است؟ کدام آبشخور فکری این همه ما را از راه به بیراه برده؟
جامعه شناسان قطعن این رفتارها را مطالعه کرده اند و احکام شان را هم صادر نموده اند، اما روز به روز حجم این ریاکاری بیشتر می شود؛ علت چیست؟
ریاکاری در جامعه ما اپیدمی شده و جز زمانی که همه نخواهند، درمان هم نمی شود و چگونه بشود که همه بخواهند من نمی دانم، چه کسی می داند؟!
البته برخی از این موارد جزو ویژگی های زبانی جوامع شرقی است که نشات گرفته از ساختار جوامع و قدرت است جوامعی که پذیرش انتقاد را ندارند.
پاسخحذفالبته مواردی چون منزل، مادر بچه ها و ....
در این باره کارهایی نیز صورت گرفته که معروفترین آن اثری است از نویسنده ای خارجی: ویلیام بی من به نام زبان، منزلت و قدرت در ایران. از نشر نی.
متاسفانه اکنون سطح ریا به حدی رسیده که بیشتر مردم زندگی دوگانه یا چند گانه دارند.
داشيٍ،قبلنا کمتر درگير بازي با کلمات بود.همونطوري که ميدونم که ميدوني ،دونستن اينکه کسي بدونه يا ندونه خيلي اهميتي نداره،بهتره خيلي وقت صرف راست کردن شاخه درخت نکنيم.اگه پايه اش راست بشه چه بخاد چه نه شاخه هم راست ميشه.ما که خيلي مخلصيم
پاسخحذف